Warszawa ma duże znaczenie historyczne jako stolica Polski oraz centrum instytucji rządowych i państwowych. Ponadto Warszawa szczyci się tętniącą życiem sceną kulturalną, dzięki czemu jest kwitnącym centrum sztuki i kultury.
Ale Warszawa nie pojawiła się magicznie pewnego dnia. Jej znaczenie i znaczenie na przestrzeni lat były zasłużone. Zagłębmy się więc w jej historię i odkryjmy historię tego niezwykłego miasta. Korzenie Warszawy sięgają założenia Starej Warszawy, zamku zbudowanego na terenie znanym obecnie jako Stare Miasto. Zamek ten został założony pod koniec XIII wieku przez zamożnych kupców z Torunia, którzy zostali zaproszeni do osiedlenia się tam przez księcia Bolesława II Mazowieckiego.
Ale dlaczego wybrali nazwę Warszawa?
Według legendy w nadwiślańskiej osadzie mieszkał rybak Wars. Pewnej nocy, podczas połowu ryb, ujrzał hipnotyzującą syrenę. Od tego momentu Wars nie mógł oprzeć się jej urokowi i co noc wracał nad rzekę, by ujrzeć jej piękno. W końcu syrena, która nazywała się Sawa, zauważyła Warsa i wyznała mu miłość. Sawa postanowiła opuścić wodę i przemienić się w ludzką dziewczynę z nogami zamiast rybiego ogona. Wars i Sawa żyli razem szczęśliwie, a miasto, które powstało w miejscu ich wiślanej chaty, nazwano na ich cześć Warszawą.
Niestety, tę czarującą opowieść musimy zastąpić zimnymi, twardymi faktami. W okolicach dzisiejszego Mariensztatu istniała osada na przełomie XII i XIII wieku. Osada ta należała do rycerza Warsza z rodu Rawiczów i to od jego imienia osada otrzymała swoją nazwę - Warszów.
W 1300 roku Warszawa otrzymała oficjalny dokument nadający jej prawa lokacyjne na prawie chełmińskim. Niestety ten historyczny dokument nie zachował się do dnia dzisiejszego. Pierwotne miasto Warszawa zajmowało obszar 20 hektarów. W 1408 r. na północ od istniejącego miasta założono nowe, zwane Nową Warszawą.
W 1413 r. stolica Mazowsza została oficjalnie przeniesiona z Czerska do Warszawy, gdzie wcześniej znajdował się świecki i duchowny ośrodek władzy Mazowsza. W 1526 r. Mazowsze wraz z Warszawą zostało włączone do Korony. Miało to znaczący wpływ na rozwój miasta. Mieszczaństwo cieszyło się licznymi przywilejami, co pozwoliło na rozwój handlu i przedsiębiorczości. Okres ten oznaczał wzrost znaczenia Warszawy. Królowa Bona, po śmierci Zygmunta Starego, wybrała rezydencję na dworze w Jazdzie, a jej syn, Zygmunt August, również wolał Warszawę od Krakowa. W rezultacie w 1569 r. podczas sejmu lubelskiego zdecydowano, że Warszawa będzie gospodarzem sejmów walnych Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dodatkowo w 1573 r. stała się miejscem elekcji polskich władców.
Prawdziwe powstanie Warszawy można przypisać pożarowi Wawelu w 1595 roku, który skłonił króla Zygmunta III Wazę do przeniesienia swojej rezydencji, dworu królewskiego i wszystkich urzędów koronnych z Krakowa do Warszawy. W rezultacie miasto rozkwitło, a do 1610 r. Warszawa stała się zasadniczo stolicą Rzeczypospolitej, choć nie była jeszcze oficjalnie uznawana za taką.
Niestety, okres prosperity Warszawy był krótkotrwały. Podupadła ona podczas wojen polsko-szwedzkich, zwanych potopem szwedzkim, w latach 1655-1660. W tym czasie splądrowano i wywieziono wiele cennych dzieł sztuki, obrazów, zbiorów bibliotecznych, gobelinów, relikwii i elementów architektonicznych. Jednak za panowania Jana III Sobieskiego pojawiła się nadzieja na lepszą przyszłość. Król aktywnie wspierał kulturę i naukę, wspomagając finansowo artystów i uczonych, co znacznie przyczyniło się do ich rozwoju. Założył również obszerną bibliotekę i sfinansował budowę wspaniałych budynków. Niestety, wewnętrzne zawirowania spowodowane sporną elekcją Stanisława Leszczyńskiego i Augusta II Mocnego po raz kolejny zahamowały rozwój Warszawy.
Księstwo Warszawskie zostało utworzone w 1807 r. w wyniku starań Napoleona, ale zostało rozwiązane w 1815 r. po klęsce cesarza Francuzów. W wyniku Kongresu Wiedeńskiego w 1815 r. Warszawa stała się stolicą Królestwa Polskiego, które posiadało pewną autonomię, mimo że znajdowało się pod kontrolą Rosji. Rozwój miasta był jednak hamowany przez władze rosyjskie pod przewodnictwem księcia Konstantego i wprowadzoną przez nie cenzurę.
Po klęsce powstań listopadowego (1830-1831) i styczniowego (1863-1864) Królestwo Polskie utraciło resztki autonomii i stanęło w obliczu opresyjnej polityki rusyfikacji. Jednak pomimo tych wyzwań kontynuowano nie tylko działalność konspiracyjną, ale także rozwój przemysłu w Warszawie. Podczas I wojny światowej Warszawa znalazła się pod okupacją niemiecką. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, Warszawa ponownie stała się stolicą państwa polskiego, dając nadzieję na lepszą przyszłość dla Polaków. Niestety rok 1939 przyniósł kolejną wojnę. Mimo to Warszawa pozostała sercem podziemnego ruchu oporu, podtrzymując ducha patriotyzmu. W 1944 roku miasto było świadkiem tragicznego Powstania Warszawskiego, które doprowadziło do niemal całkowitego zniszczenia miasta (84% zniszczeń) i utraty setek tysięcy istnień ludzkich.
Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku, mieszkańcy Warszawy nie tracili czasu na rozpoczęcie procesu odbudowy swojego miasta. Ich determinacja i ciężka praca opłaciły się, a niegdyś zdewastowane miasto zaczęło odzyskiwać dawną świetność. Dla wielu polskich obywateli burzliwa historia Warszawy, która ostatecznie doprowadziła do jej obecnego stanu dobrobytu, jest czymś, co napawa ich dumą.
Uwaga, do wszystkich turystów, aby uważali gdzie parkują samochód. Jest wiele miejsc w Warszawie, a w szczególności w oklicy Starego Miasta jest zakaz parkowania. Samochody źle zaparkowane na wniosek Straży Miejskiej są odholowywane na lawetach na specjalne parkingi na terenie Warszawy. Kierowca lub osoba upoważniona do kierowania pojazdem, aby odebrać samochód musi najpierw opłacić za holowanie.